Ben jij wie je zegt dat je bent?
Oftewel… hoe omschrijf jij jezelf als iemand aan je vraagt wie je bent?
Ik kan me zo voorstellen dat het ongeveer zo gaat:
Ik heet Yvon, ben 39 jaar en woon in Nijmegen.
Dan de vraag: ‘maar.. wie ben je dan?’
Aan welke antwoorden denk jij dan? -> dochter/zoon van, vrouw/man van, vader/moeder van etc?
Niks mis met de antwoorden, vertellen ze wie je echt bent?
Of ligt het nog wat dieper, wil je wel bekend maken wie je echt bent.
Je echte ‘ik’?
We worden geboren, opgevoed met de daarbij behorende opvattingen en overtuigingen. Dan ontstaan er patronen die misschien heel goed bij je passen doordat deze opvattingen en overtuigingen je ook prima passen. Of misschien niet, en verander je deze zodat jij nog beter uit de verf komt.
Dat veranderen van overtuigingen is een heel proces. Vaak gaan daar een hele serie van gesprekken en ervaringen aan vooraf, opbouwende of misschien zelfs wel afbrekende kritieken die je overtuigingen en opvattingen echt even laten wankelen. Er ontstaat twijfel en dan ontstaan er vragen, er komt gerommel in je gedachten. Dat wat jij geloofde over jezelf en je omgeving is dan op scherp gesteld. Een nieuwe definitie van jezelf krijgt dan vorm.
Aan de hand van andere gesprekken (van anderen die ook eigen opvattingen en overtuigingen hebben), ervaringen en je eigen gedachten maak jij een nieuwe definitie van je eigen ik in je brein. De definitie van hoe je zou willen zijn, hoe jij jezelf graag ziet en hoopt dat anderen je ook zo zien. Ik voel hier wel een uitdaging opkomen, helaas kom ik dit vaak tegen als ik met mensen praat. Het beeld wat zij van zichzelf hebben en hoe ze graag willen zijn verschilt dan erg. Er is dan een hele brug te slaan tussen de droom en de realiteit van je eigen ik.
En wanneer is dit dan compleet? Wanneer ben je dan helemaal jezelf? Mijn overtuiging is dat er altijd nieuwe ervaringen en situaties bijkomen wanneer je ouder wordt. Met deze ervaringen en situaties komen ook nieuwe overtuigingen, en nieuwe gedachten. En om eerlijk te zijn vind ik dat een veel fijnere gedachte. Een leven lang leren is een slogan die mij wel goed past.
Het voelt voor mij als een beperking als ik steeds zou zoeken naar mijn ‘eigen ik’.
Ik ben er al, ik ervaar en ik leer.
Wil je meer weten? Voel je de behoefte om met me te sparren?
Laat het me weten: