Licht of zwaar?

Wat een reacties op mijn vorige blog! Dat nodigt wel uit om een deel 2 te maken. (lees hier dan deel 1)
De Messenger van Facebook staat nu vol met persoonlijke verhalen hoe afscheid genomen werd/wordt van sommige verbindingen of relaties.
Het doet nogal wat met mensen en voordat je tot dat punt gekomen bent is het echt een heel persoonlijk ding geworden. Er gaan veel emoties aan vooraf zoals het gevoel van afwijzing, onbegrip, boosheid of verdriet. Je hebt zo je best gedaan…..

In de berichten die ik kreeg speelden een aantal zaken een rol:

• te lang in gesprek willen blijven (zolang we praten komt het goed)
• steeds nieuwe problemen op willen lossen (daar moet je toch over kunnen praten, toch?)
• bang om alleen achter te blijven (straks valt alles om me heen weg )
• het goede willen blijven doen (je laat elkaar toch niet vallen?)
• willen voldoen aan een dienende houding (je moet elkaar blijven helpen)

Als je het rijtje bekijkt zijn het allemaal flinke investeringen, investeringen met de beste intenties.
Interessant wel, want hoe start dan zo’n verbinding? Hoe zit dat dan met de energie waar ik het over had? Is die dan veranderd in loop van de tijd? En waar komt dat dan door?

Er is iets wat maakt dat veel mensen het idee hebben dat eerst de ander gebruik mag maken van je energie en pas als het ver over een grens gegaan is, je mag ingrijpen. Veel verloren energie en een vervelend gevoel later maak je dan de rekening op. Vaak beschadigd in vertrouwen, beschadigd in het geven en beschadigd in zelfvertrouwen.

Is iemand jouw energie waardig?
Als je het zo noemt zonder inleiding lijkt zo’n zin nogal wat weerstand te krijgen.
Het is net zo’n zin als: ‘Ik hou van mij’.
In de songtekst van het gelijknamige liedje hoor je dan dit:

Want ik hou van jou, is niet de sleutel tot de ander
Maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht
Want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars
Als hij ik hou van jou, tegen een ander zegt

Hoe is dit als je dit zo leest? Wat doet dit met je? Voel je weerstand?
Gek wel, er zit namelijk een flinke kern van waarheid in. Als we dit dan vertalen naar energie dan werkt dat precies zo.

Maar hoe voel je nu of een bepaalde energie past bij je?
Er is zoiets als een onderbuikgevoel, ik leer jonge kinderen dit ook aan. Als we ouder worden dan verliezen mensen dit wel eens, het ‘nietpluis’gevoel.
We voelen het misschien in een donker steegje of in een groep mensen die heel andere intenties heeft dan jij.
Bij een individu hebben we dit veel minder of heel laat. Geen direct gevaar voor je lijf dus dan zakt dat gevoel wat op de achtergrond.
Hoe zou het zijn als we toch meer bewust worden van onze energie? Meer voelen met ons lijf, minder wegredeneren? Minder gedrag verklaren en meer stil staan bij hoe zwaar of licht dit voelt.
Dit is voor mij HET middel om te ervaren of iets of iemand mijn energie waardig is: Voelt het licht of voelt het zwaar?
Als het licht voelt, geniet dan met volle teugen en investeer zolang het licht blijft voelen.
Voelt het zwaar, kijk dan hoe dit komt en of dit op een andere manier wel licht kan voelen. Zo niet, neem qua energie wat afstand.

Zo ben je namelijk lief voor jezelf, hou jij je energie op peil en kun je geven waar je lichaam eigenlijk om vraagt.

Liefs Yvon

ps: Even een kanttekening, soms zijn zware dingen toch licht.
Je stelt jezelf ook in zware situaties dezelfde vraag, en ook al is soms iets zwaar om te doen, het kan toch licht voelen.